üzr

is. <ər.>

1. Edilən bir qəbahət və ya qüsurun qeyri-ixtiyari və ya məcburiyyət qarşısında edildiyini sübuta çalışaraq, bağışlanması üçün irəli sürülən bəhanə, səbəb. Üzrüm var. Üzrü ağlabatandır. Üzr istəmək (diləmək) – öz qəbahət və ya hərəkətinin bağışlanmasını xahiş etmək. Məşədibəy qapını açdı, müəllimdən üzr istəyib içəri girdi. M. Hüs.. <Halay Şiraslana:> Şirin və həssas qəlbinə toxunduğumuz üçün üzr istəyirik! S. R..

2. Bəhanə, səbəb, dəlil. Bir də görünsə bu sifət, bu əda; Üzr yoxumdur, mənə eylə cəza. S. Ə. Ş.. İnkişaf çox zəifdir; Üzrümüz yoxdur əsla. R. R.. Üzr gətirmək – müqəssir olmadığını sübut etmək üçün səbəb göstərmək, dəlil gətirmək, sübut etmək. <Şah:> Əgər üzr gətirməsə, boynunu vurdurun. M. F. A..

3. Qüsur, nöqsan, eyib.

4. Bax üzr yeri. Üzr yeri – ölü yeri, təziyə. Üzr yerinə getmək.